Sinds mijn wederopstanding als striptekenaar in september 2016 word ik geregeld gevraagd hoe het komt dat ik wederom de potlood in handen heb genomen (en dat men natuurlijk dat hartstikke leuk vindt… (hoop ik dan toch))… Dat komt eigenlijk door één iemand: mijn vrouw Leonie.

In maart besloten we namelijk om de kamer van mijn (inmiddels) twee jarige zoon ‘op te leuken’ en ik dacht dat het wel leuk zou zijn om een muurtekening te maken. M’n vrouw vond het een goed idee (ze had toch nog grondverf in de schuur liggen voor het geval dat). Toen ik klaar was, was mijn vrouw enorm verbaasd: het zag er hartstikke leuk uit! ‘Hoe komt het dat je kan tekenen?’ ‘Nou, ik tekende eigenlijk mijn hele leven al tot ik naar de Universiteit ging, afstudeerde en werk kreeg, inmiddels al weer tien jaar geleden. Maar in deze koffer zit alles wat ik voorheen gedaan heb’. De mond van m’n vrouw viel op de grond. Ze geloofde haar ogen niet: ik heb in kranten gestaan, in tijdschriften, ik heb stripprijzen gewonnen en heb zelf op stripbeurzen gestaan waar fans/voorbijgangers tekeningen van me kregen.

De volgende dag kwam ik thuis van het werk: potloden, pennen en papier lagen voor me klaar…

Ik heb ze opgepakt en ben weer gaan tekenen. En tekenen. En tekenen. En ik werd weer helemaal enthousiast. Een paar maanden later kocht ik een upgrade: een tekentablet. Nu kan ik zelfs kleur toevoegen! En zo is Nullen en Enen geboren… en zijn de tekenopdrachten weer een feit. Ik heb inmiddels al weer enkele tevreden klanten, krijg leuke reacties en heb er hartstikke veel plezier in. Dank je wel Leonie, dat je mijn passie voor strips en striptekenen weer hebt doen laten herleven….

Genoeg getypt, nu weer lekker tekenen!